ديدم درآئينه و ، آه چه اندوهي ... دلم گرفت و رفت ، هرسويي

ديدم درآئينه و ، آه چه اندوهي

دلم گرفت و رفت ، هرسويي

فکراين بود ، که داشتم پر وبالي

نپريدم وگرفت ، آئينه زما حالي

عمري که به صد ، رنگ پائيزرفت

چون خاروخسي ، بود ورفت 

برفي شده بود سرم ، آئينه گفت

برسرنشسته ، برف سفيد

مي جستم درون کودکي يم هرسوي

مات مانديم درآئينه و ، موکشته سفيد

گذرعمربه جوي ديد ، غلام باريک

نه حرا سيم ازاين ، غول سفيد

غ..ر..آ