درد عشقت که مرا ، سوخت وآه ! ... يادگاري بجا مانده ، دريغ

درد عشقت که مرا ،

سوخت وآه !

يادگاري بجا مانده ،

دريغ

خيره ماندم به ره ،

تو ميداني کيست ؟

نامه اي هست که شادم کند ،

اما دريغ

چه خطائي کردام ،

که فتادم به زمين

رشته ي الفت ياران ،

زمن بگسست

در دلش بود اگرجائي مرا ،

خوش بودم

اوچنان رفت که ديده ،

زديدارم بست

هرکجا ميروم بازدلم هست ،

پي شان

خيره ماند چشم ترم ،

بردرمنزلشان

گرچه درحسرت عشق ،

ياد عشاق کردم

بردل پرشررم ياد آمد ،

خاطرشان

گفتم ازديده دور وازسينه ،

دورش سازم

کي رود ازياد ،

آنهمه خاطرشان

مرگ بايد که غلام را ،

دريابد

گرنه اين دردعشق ،

نرود ازيادم

غ..ر..آ