غنچه تا لب بگشود ، روي گل پيداشد .... دُرلبهاي قشنگش ، خنده اي ز

غنچه تا لب بگشود ، روي گل پيداشد

دُرلبهاي قشنگش ، خنده اي زيبا شد

چشم من آئينه و ، چشم تودرآن معنا شد

چشم توصاعقه اي زد ، دل من شيدا شد

نگه ات کردم و ، احوالت پرسيدم

نگه ام کردي واسراردلم رسوا شد

شعله ي چشم توچون صاعقه بردل ميزد

مرغ دل درقفسم ، سوي شما پرمي زد

دل به اميد ببستم ، که چه روزآيي !

نا اميدي که کفراست ، توکي مي آ يي ؟

کي دراين کهنه قفس ، بازدلم پرگيرد ؟

روح اين غمزده پير ، دگرجان گيرد   

من غلامم ، زسرشورتو دراين قفسم

تاکه بازآيي ومن دمي مجددگيرم

غ..ر..آ